Kabîneya dawî ya li trênê.. kurte Çîrok

* Dostoyevskî.
* Wergerandin: Mahîn Şêxanî.
 Her sal dê û bavê Martin ew bi trênê dibirin ba dapîra wî da ku pişûdana havînê derbas bike. Paşê wî dihêlin û roja din vedigerin.
 :Vêca di salekê ji wan re got
 Ez niha mezinim..?. îsal bi tena serê xwe ezê herim ba dapîra xwe.
Dê û bav piştî gengeşeke kurt li hev kirin. Û va ye, di roja destnîşankirî de, li ser rawestgehê radiwestin û hin fermanan jê re dubare dikin … û ew xwe ufkufî dike …
Min hezar carî ji we bihîstiye ..!.
berî ku trên biçe bi demekê :
 Bavê wî nêzîkî wî bû û di guhê wî de piste girin, heke tû bitirse an nexweş bibe ev ji bo te ye.” Wî tiştek xiste bêrîka zarokê xwe” .
Zarok cara ewil bêyî malbata xwe bi tena serê xwe li trênê rûnişt.
Ew ji pencereyê li peyzaja ku vedibe temaşe dike û dengê mirovên xerîb ku li dora wî radibin dibihîze.
 Ew derdikevin û dikevin kabîna wî…
Ta ku pandî trênê jî şaş ma û li ser bêparbûna wî pirs jê pirsî.
Jinekê jî çavekî xemgîn lê da.
Martin tevlihev bû û xwe nebaş hîs kir.
Paşî hest bi tirsê kir…ji ber vê yekê ew xwe avêt ser kursiya xwe û çavên wî tijî hêstir bûn.
 Di wê gavê de pistîma bavê xwe hat bîra wî û ji bo kêliyek wisa tiştek xistiye berîka xwe.
Bi destekî lerzok li bêrîka xwe geriya û peleke biçûk dît…
*Wî ew vekir: “Kurê min, ez di beşa dawî ya trênê de me.”*
Jiyan wiha ye, em baskan didin zarokên xwe, em bi xwebaweriyê didin wan…
Lê heta ku em sax bin divê em her tim di kabîna dawî de bin…
  Çavkaniyek hestek ewlehiyê … ji bo wan.

شارك المقال :

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

اقرأ أيضاً ...

Fewaz Ebdê

Bihuşta sênckirî

Piştî ku çek bêdeng bûn û top û tank aram bûn, dawiya şer hat û jinûavakirinê dest pê kir, zeviyeke fireh û sênckirî, mîna ajalparêzeke xwezayî diyar bû. Li orta wê Goleke avjeniyê mezin bi şêwaza Ewropî heye, kursiyên spî, sîwanên şînê vekirî li derdorê belavbûyî ne…

Bessam Mer’ê

Gava trajiydiya miletekî tê taqîkirin û ezmûnek tije jê derdikeve holê , wêjeyek çêdibe ku birînan vediguhze pendiyarîyê û bîranînan vediguhêze pirsên vekirî yên pêşerojê.
Yaşar Kemalê Kurd, stûnek wêjeya tirkî û cîhaniye ya ne tenê li ser gund û mirovên sade nivîsiye, lê belê ew kirine neynike tevahiya gerdûnê, ku…

Firyal Hemîd

Di çilya pêşîn de û berî serêsalê, bêhna pirtiqala û goştê biraştî tê min.

Ew çaxê serjêkirina dermala bû.

ew bêhna ku mirî ji goran radikir, di pozê zarotiya min de maye.

Çima tiştên berê jî bîra min naçin?

bi dîwarê bîrdankê ve zeliqî ne û…

Zahid Alwani

Aşîreta Batwan û Dêrşoyan: Çîroka Şerê Ku Bi Jinewateke Qediya, 1890 — Roja yekê, sê bira ji aşîreta Dêrşoyan piştî nivêja fîjrê derketin bo çiyayê li bijartekî xwe da ku bixebitin; cihê wan ji gundê xwe zêde dûr bû.

Piştî nivêja asrê, bavê malê ji xwişkê xwe — keça…