Hin dîmenên helbestiyane bo Qamişloka birîndar (8)

  Mihemedê Seyid Husên

  Qamişlo şîndare îşev, Qamişlokî xew nakin îşev, gelo wê kî Qamişlo ji kiryarên zînatkaran rizgar bikî, wê kî birînên wê derman bikî, çima Qamişlo hinkûfê azadiyê nabînin, rizgar û rûmetdar wê napejirînin, şahiyan ji dêmên wê direvînin, şêneyên wê ji hemwelatiyan fer dikin, geragup devê wê gem kirine, niştecîyên wê çift diavêjin paş sînoran  û ji Qamişlo resenwarê xoşewîst diqewirînin.
*  *  *
    Çiam emê peyala miriyan bê navtêdan û rikberî vexun, çima emê goştê ciwanan bi kavişkî binax bikin, kurm û gornepaş kelaxên wan bikevêjin, dikim ji eyarê xwe bazdim,  tiştên nebûyî bikim, çawa ezê peyala kujtiyên bê guneh hildim, çawa wê geşbînî bête dêmên min û xemgînî ji min birevî, kanî ew paşmêrê nependî, ku gilî û gazindên xwe pê bikim.
*  *  *
    Ezê xîmava pînûsê bi alêsim, ji helbestê navnîşana Qamişlo jêbikim, kesî bihîztiye niştecî ji ber biyaniyan kirine gazî û feryad, we bihîztiye pilanên xwîndar di navbera sitêrikan de çêbûne, navbirkên hevpeyvînan li ser termên şehîdan, dîdariyên guftugoyan di nav qels û xurtan de geriyane, çendî civîn û hevdîtin bêne lidarxistin, pirnas û riswa ye ji bo ku bê guneh bêtin kujtin, teroristên bê sergoş, xwînmijên welatfiroş, bêdadiyên nîjadperest bêtin xelat kirin.
*  *  *
    Lê na û sed carî na.. tucar meyê ji piyalê li ser gora nemiran narijînim, bi dengekeî bilind ezê sirûda ey reqîb li ber kêla pakrewanan bixwînim, bi gul û nersrînan bixemilînim, hîç nagirîm nepêdivi ye jî ku helbesta şînê dirêjtir binvisînim. doh bû çavên te mîna sitêrkan dileyiztin, xwezka hingê min zanîba bê çavên te, çi razên evînê di bêdengiyê de bo Qamişlo digotin, gelo tê bîra te cara yekem awirên me li hevdû ketine, wê rojê tê bîra te ku j çirûskên çavên me agir bi deverê ketibû.
*  *  *
    Îro mirin hate bîra min, çawa ezê ji bîr bikim, ku qiralê rewanmist bê perwa û paxav, careke din li yarîgeha Qamişlo peya bûye, teqez ezê di bêdengiya sar de rewan bi derdim, bê ku tiştekî bişûn xwe de bihêlim, bilî karwanê xemginiyan yên ku bajêr li mirovan teng dikî. min helbesteke xawer di bejn û bala te de, bi ronahiya evînê li ser rûyê te ristiye, hibriya hevrêşimî li ser gerdena camîne, sînga gewr dibin hil û mircanan de, herdû pêsîrên şiyar di paxila xilmaş de, mest kirime lawê bêrîkirinê.
*  *  *
       
…komra Çîk 22-5-2014

شارك المقال :

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

اقرأ أيضاً ...

Fewaz Ebdê

Bihuşta sênckirî

Piştî ku çek bêdeng bûn û top û tank aram bûn, dawiya şer hat û jinûavakirinê dest pê kir, zeviyeke fireh û sênckirî, mîna ajalparêzeke xwezayî diyar bû. Li orta wê Goleke avjeniyê mezin bi şêwaza Ewropî heye, kursiyên spî, sîwanên şînê vekirî li derdorê belavbûyî ne…

Bessam Mer’ê

Gava trajiydiya miletekî tê taqîkirin û ezmûnek tije jê derdikeve holê , wêjeyek çêdibe ku birînan vediguhze pendiyarîyê û bîranînan vediguhêze pirsên vekirî yên pêşerojê.
Yaşar Kemalê Kurd, stûnek wêjeya tirkî û cîhaniye ya ne tenê li ser gund û mirovên sade nivîsiye, lê belê ew kirine neynike tevahiya gerdûnê, ku…

Firyal Hemîd

Di çilya pêşîn de û berî serêsalê, bêhna pirtiqala û goştê biraştî tê min.

Ew çaxê serjêkirina dermala bû.

ew bêhna ku mirî ji goran radikir, di pozê zarotiya min de maye.

Çima tiştên berê jî bîra min naçin?

bi dîwarê bîrdankê ve zeliqî ne û…

Zahid Alwani

Aşîreta Batwan û Dêrşoyan: Çîroka Şerê Ku Bi Jinewateke Qediya, 1890 — Roja yekê, sê bira ji aşîreta Dêrşoyan piştî nivêja fîjrê derketin bo çiyayê li bijartekî xwe da ku bixebitin; cihê wan ji gundê xwe zêde dûr bû.

Piştî nivêja asrê, bavê malê ji xwişkê xwe — keça…