Dilzarê Şemdînî kedeke berbijar û jîyaneke dijwar

M.Emîn Sadûn

Bê guman mirin rê û mafekî xwedayî ye û mirov tev de bê cudayî rêwengî ne li ser wê rêyê. lê sed xwezî li wan mirovan be yên ku bi serfirazî li ser wê rêbarê herin gorê. ji ber mirinek heye bi merd û mêranî, û yek dî heye bi tirs û hejarî .

 Helbestvan Eswed sadûn Ebdî, yê di hate naskirin bi navê Dilzarê şemdînî, wek helbestvan û evîndarê zimanê kurdî, ne tenê li devera koçeran û Dêrikê dihate naskirin. lê belê ew helbestvan û nivîskarekî bi nav û xuyayî bû di nav gelê kurdistanê de û bi taybetî li Herêma kurdistanê. her weha dihat naskirin ku mirovek hestnazik, xemxwarê kurdîniyê, diltenik û peyîvxweş bû, ked û berhemekî hêja û berketî ji nivîs û helbestan li şûna xwe hêla. ew di binemaleke mirovperwer de,li gundê Quldûman jidayîk bûye û li ser singa dêyeke merd û destê bavekî kurdperwer mezin bûye, ji ber wê jî di destpêka jiyana xwe de hînî buhayê xwendin û zanînê bibû û giha bû wê baweriyê, ku bi rêya xame û pênûsê tenê hiş û hêvî kate didin, kaniyên dil der dibin, derd û birîn derman dibin ,rêyên tarî û dûman ronî dikin,û pêre dergehên girtî vedibin. li ser wê yekê jî rêyek ji reyên nivîsandinê girt û bi wê rêyê zanîn û ziman di nav miletê xwe de belav kir.
Raste, navdarî ji mafê her kesî ye, lê belê her kes bi hêsanî nikare dîwarê navdarîyê bikelêşe û cihekî xwe yê beriz û bilind di nava gulîstana navdaran de bigire, nikare eger ew kes ne xwedan şiyan û taybetmendîyeke bi hêz û nêvnas be.
Helbestvan Dilzarê şemdînî helbestvanekî şoreşgêr û mirovperwer bû, xwe wek pêşmergekî şoreşger dida naskirin, û piştî serbor û serpêhatyeke dûr û dirêj bawerîk wî ya kûr û pijayî bi rêbaza Barzaniyê nemir hat û ji min re got: “şerefeke mezine ji min re ku piştî mirina min dost û hevalên min li ser min bêjin Eswed mirovek Barzanî bû”. li ber çira rêbaza Barzanîyê nemir bîr û boçûnên xwe saz dikir û her wisa dîwarê hizir û ramanên xwe di nejirand, li ser sirûşt û rewşa kurdistanê ya ciwan û parçekirî, li ser dastanên lehingiya gelê kurd û serwerên wê yên zîrek û qehreman helbestên xwe yên ciwan, şoreşgerî û mirovperwerî diristin, bi dilekî gur û gerim berevanîya kêşa gelê kurd û mafê wî yê rewa dikir. Helbestvan û nivîskar Eswed bavê se`edo di pêvajoya jîyana xwe de, di gelek delîv û tengavîyên berteng re derbas bû, tevî tengî û dijwarîya wan delîvan ,ji ya xwe venegera û ji kesatîya xwe jî neket, ji kerwanê xebatê varî nebû û dûr neçû, û her weha dilsarîyê jî cihê xwe di nav kovanên dil û canê wî yê pak û paqij de negirt, şiya bi merd û mêranî wan rojên tehil û tarî li şûna xwe bihêle û ji ciwanîya rehwalîya helbesta kurdî û xizmeta di ber zimanê kurdî de nehat xwar, dilê wî yê gerim bi wan êş û janan re jenî, ji derdan re li dermanî  gera, xet girt û rêbaz berneda, ma berdewam di hînkirin û fêrkirina zimanê kurdî de, ta canê xwe yê şêrîn bi ser bilindî di roja 17/4/2013 an de sipate xakê.
Bi rastî, helbestvan Dilzarê Şemdînî ev pêdarî û berxwedan di demekî de dikir ,dema ku jimara evîndar û xemxwarên peyîva kurdî û zimanê kurdî di kêmê de bûn, di wê demê de helbestvanê dilpak xetîrên helbesta kurdî û pêre ala zimanê kurdî bilind dikir ,û rê û rêbaz li ber nefşê nûhatî û ciwanan ronî dikir.