Tengezarê MarînîDaku sirûdên te adareke sêgulî bilorênin, sê dilopên helbestê sûndeke aşiqane li goristaneke bênavnîşan- navê wê Qamişlo ye- verêsin, çend xewn û xwezîkên derengmayî dê bişkuvin.
Em dibûn berfeke nuxumandî, ji pêlên bahozeke di nav jiyaneke bihî de.
Di bedena xwe de, me çîrok bi hêsiran diguvaşt. Li rojeke bi dîrokê hilçenî, me şîna xwe dimerast .
Kîjan henasê xatir ji şevê xwest? Kîjan rojê, kîjan sipêdeyê, kîjan xemê, dîsan pêşwaziya hawarên dayka sê Mihemedan kir?
Wê demê, şev û roj yek in. Wê rojê şev xwezîkên xwe ber bi sinoran ve dibe û şev û rojê hêviyên xwe li nav wan çiyan çandin. Û wê rojeşevê, em helbestên xwe berdewam dikin û dengê azadiyê hêrza wan çiya gur dike.
Bigire, berf odeya min xemiland û bêdengiyê vedihûne.
Dengê te adareke ji xwînê, kilîtê diguherîne.
Belê peyva te li ber guherînê ye.
Ba li nav demên vî welatî, peyveke ji berfê digindirîne.
Li rêwingiyê, du bajarên ji şîna kelehan, du çiyayên dilê min, yek mişt helbest û yê din mişt ji xwîna helbestê.
Welatê min awira kenekî darbestane.
Şev di nava hezkirina zuha de, govendeke girtî, tilîliyeke aşopane!
Li vî welatî, li welatê sor , li welatê ku serê zarokên xwe ..!..
Welatê girî, welatê şînê, welatê li kêlîkên jiyan û mirinê siwar!
Welatê sê M û bi milyonan tîpên axretê
Welatê dengê min, welatê sozên te, welatê stiranan, welatê kolanên birîndar
Helbestek im, dikelim!
Di kelehên şevê de, vegereke bêbinayd. Agirekî dûr, di awirdana peyvê de.
Laş, dilê rûbarekî bêdeng û gencekî xwehiştî û dest bi te kir!
Li vir agir / tu / mirin / dil û xeyaleke şêt.
Li vir masî û xwîna gerim.
Ji bilî te, çi ji mirinê bihêztir e
Çend silav bi dengê reş daxdan!?.
Mirin çend caran di himbêza hilbesta min de şîr vexwar?
Pênivîs serpêhatiya navê sor e.
Derbederekî kurd:
teqez wek xwe,
navê welatê xwe biçûk dinivîse.
dibêjim kurdland.
Helbestek.
Li nav dilê min neqşa soserta adarê.
Gulîzerek.
Tu ez im, ez im tu.
Tu û ez serpêhatiya welatê mij.
Ez û tu helbesta meyandî bi rondikan, silavên xemgîniyeke îsotane.
Darekî li nav sîbera rêyeke dirêj. Ne tu digihî û ne jî rê.
Dikarim biçim, darek bim,
dikarim biçim û qurmekî kolayî li vê xakê.
Henasa xwe digire helbest,
tu bayekî ji desthilanîn dixî, bayekî biyan î, di zivronkên van hevokan de.
Yariya ronî û sîberê yî,
şîn û kesk,
li her deverê tu kolanek.
Li kû jî be, palde, li ser gorekê.
Li Li vir be,
li wir be, li çep, rast, bakur, li başûr
Welatek .
Goristan û dayika min î, li xunaveke nûgihayî.
