Tengezarê MarînîMa dereng e ku bêriya te bikim, bêriya wan demên xweş, gava me bi behwerî, maç li pey maç dida hev, li wir evîn li ser bayekî hevînê hênik xwe radabû? Niha dereng e, berbibaketin, hêsan, şêt, hestên min î nenas, nemukurhatin, tu, ez û evîna…
Carekê zelal bûbû, keçikên bi spehîtiya spêda te, dîn in. Dêmên te, çavên te, kenê te, hemî rengê suruşta ciwan in, demên bi te re xîveta belatînkên xeyalên min, dixwazim li nik te bim. Herdû destên xwe li te bialînim, mîna ez li armancgeha xewna xwe bim, tu, evîna te , bizane, ji te hez dikim.
Bi savayîya zarokane, herdem xwê, herdem birîn dubare, tu dilê min parpar dikî,
xwîn diherrike, ji ber te,
veçiriya,
qetiya.
Tu hest nakî, tu çingalekî li ser dideynî.
Birame, xweşiyê bo te çêdike, birame,
tu wisa dixwazî, lê ne wisa ye.
te got, naxwazim te biazirînim.
Tu çima wisa dikî?
Dîwarê li derdora min bilind e,
min xwe bo te pirr vekiribû,
min dilê xwe diyarî te kiribû,
behwerî bi te anîbû.
Niho.. şûşa dilê min şikest,
henasên min neman.
Berbi paş de dizîvirim,
naxwazim hest bi birînan bikim,
nema dikarim, nema dikarim û ji te jî.
Dereng e! min pir şaşî kirin… dereng!
Min hizir nekiribû… hestên min li vir bûn, têgehiştî.
Birîndar im- hizra demjimêrên buhurî dikim. Bi kû ve çûn? Weha xweş bû…! tênagihim! nikarim! ez bixwazim jî neşêm… têbigehim!
Dixwazim te ji bîr bikim! Belê hizra te dikim.
Ez xwe wisa vala hest dikim…
ji te hez dikim!!!
Tenê rêçek heye, ya te lê bibînim. Na, min rêçeke din dît. Asîman dûr diyar e û em neşên bigihinê. Teqez, berovajî wê, tu û ez. Em, di agir, qeşem û mirinê re de silav in. Kî behwer dikir? Me êş dît, perîşanî hilmand û dilê min…?!
Te zingilê xwîna min li dergehê dilê xwe nekir mêvan.
Mîna ba, evîn weha be, weha bêden, wisa pak û weha kovî!
Tîra wê, agah li xwe hebe, tu şaş nebî û li te nekeve!
Mîna ba, xedar e,
ji hinan re zelal e, ji hinan re çirav.
agah li hingavê xwe hebe,
eger na, çareseriyeke xerab e.
Dixwazim yekê tenê bo te bibêjim,
gazina li pey evîna winda neke,
xwîn diherrike, ji ber te,
veçiriya,
qetiya.
Tu hest nakî, tu çingalekî li ser dideynî.
Birame, xweşiyê bo te çêdike, birame,
tu wisa dixwazî, lê ne wisa ye.
te got, naxwazim te biazirînim.
Tu çima wisa dikî?
Dîwarê li derdora min bilind e,
min xwe bo te pirr vekiribû,
min dilê xwe diyarî te kiribû,
behwerî bi te anîbû.
Niho.. şûşa dilê min şikest,
henasên min neman.
Berbi paş de dizîvirim,
naxwazim hest bi birînan bikim,
nema dikarim, nema dikarim û ji te jî.
Dereng e! min pir şaşî kirin… dereng!
Min hizir nekiribû… hestên min li vir bûn, têgehiştî.
Birîndar im- hizra demjimêrên buhurî dikim. Bi kû ve çûn? Weha xweş bû…! tênagihim! nikarim! ez bixwazim jî neşêm… têbigehim!
Dixwazim te ji bîr bikim! Belê hizra te dikim.
Ez xwe wisa vala hest dikim…
ji te hez dikim!!!
Tenê rêçek heye, ya te lê bibînim. Na, min rêçeke din dît. Asîman dûr diyar e û em neşên bigihinê. Teqez, berovajî wê, tu û ez. Em, di agir, qeşem û mirinê re de silav in. Kî behwer dikir? Me êş dît, perîşanî hilmand û dilê min…?!
Te zingilê xwîna min li dergehê dilê xwe nekir mêvan.
Mîna ba, evîn weha be, weha bêden, wisa pak û weha kovî!
Tîra wê, agah li xwe hebe, tu şaş nebî û li te nekeve!
Mîna ba, xedar e,
ji hinan re zelal e, ji hinan re çirav.
agah li hingavê xwe hebe,
eger na, çareseriyeke xerab e.
Dixwazim yekê tenê bo te bibêjim,
gazina li pey evîna winda neke,
Mîna ba, evîn e, diçe û tê? Çima ?
-Evîn helbest e
komgora hesta ye?
Eger
ne tu û ne ez gunehkar bin, dê çi bibe?
Dê çi bibe, eger evîn ne peyva ferhengan be!
û ba atmosfêrek be!
Hest bi bayî dikim.
Çima min sar dikî?
Giyanê min şikestî, li her deverê reş.
Asîman tirsnak, ewrên sipî û guneh, nekûriya jînê, naxwaz im binasim
Her roj wê teqz dikim, dema dipirsim
….dema xwe dixapênim
Çima min sar dikî?
Giyanê min şikestî, li her deverê reş.
Asîman tirsnak, ewrên sipî û guneh, nekûriya jînê, naxwaz im binasim
Her roj wê teqz dikim, dema dipirsim
….dema xwe dixapênim
