Arşevê OskanNirxê herî buha û bilind ew e, dema ku mirov bi helwestên xwe re dilpak û rewa be. Yek ji bilindtirîn hestên mirovatiyê ye, dema ku mirov bi jana hevalên xwe re mîna hevîrekî hilatî bête strandin. Piştrastkirina ku kî mirov û kî nemirov e, di pîvana dîmenên kuştina zarokan de diyar dibe. Li Rojhilata Navîn û Bakurê Afrîkayê û berê vê şoreşê li rojhilat e, ber bi axa Kurdistanê ve diherike û bi refan ciwan, jin, zarok, kal û pîr rojane dibin qurbanî. Di kêlîkan de û li ber çavên hemû dunyayê, bi xwînsarî kokên darên jiyana wan bi destê xurtiyê tên birîn. Berê guleyên kor didin sîngên bêçare û qahfên mirovan talan dikin.
Xwîna germ li ber çavên kamereyan diherike û hêna jî keldûman jê difûre. Gazî û hewara kezebşetiyan di nav xirecira dîmenên bêçare de, sînorên zordestiyê derbas nakin. Mîna xewnên kabûsî, malbat bi carekê di ber pêlên bahozên dîktatoran re wenda dibin. Îro li ser taştî çar kesên malbatê ne, li êvarê dimînin dudo, dibe ku yek jî nemîne. Ev mizgînîya sedsala 21ê ye, ev şaristaniya nûjeniya ramanên azad e, ev berhemên globalizma nûjen e, ku dibêjin cîhan bûye gundekî biçûk û êdî kes nema kare kesî biçewisîne, bikuje û talan bike. Ciwanek sibeheke înê ji ber çavên dê û bavê xwe dide rê û li ser milê xwe dîtina dawî li malbata xwe dinere, ji nav dilê dayika xwe mîna rewrewkê difire. Lê termekî, dîmenkî, tabloyeke bi xwînê xemilandî…. ev çi dînbûn e, çi mêrxasî ye, çi helwest e,,,, yan vîna jiyaneke azad ew daye ber hêza lehîya xwe !?
Keysebazek, tirsonekek, di şeva înê de ketiye taya diziya pêlava xwe. Li paş perdeya pencera xwe ya riziyayî, xwe ji guleyên kor diparêze. Di serşoka xwe ya kevizgirtî de çilika bêrûmetiyê li giyanê xwe dipêçe. Dilê wî mîna çûkekî perpitî her kêlîkê carekê dimre. Kuştî û qurbaniyên azadîyê li derûdora xwe mîna kelemperan, mîna dûmana tozeke firiyayî dibîne. Dîrok bi xwînê, bi hêsiran û keseran tê nivîsndin û şoreş kuştiyên xwe bi xwe diparêzin, dîrok li wan kesên rêza pêşî, ardûyê hêrsa vejînê ”Pakrewan, girtî, birîndar û mişextan” mikur tê. Ew in yên ku xwe kirine mûmên şevên tarî û rê li pêşiya mirovên xwe, kes û karên xwe ronahî dikin. Di jiyanê de wisa ye, heta ku tekoşerên rêza pêşî, ardûyê vejîna şoreşan neyên afirandin û peydakirin, li ser tu zemînan şoreş nikare pêk were. Dilsozî û rastgoyîna bûyerkê, erkê rewşenbîr, civatnas û zanayên wê civatê ne. Di hemû şoreşan de mirov û kesayetên rengoreg peyda dibin, ev yek rewa û xwazayî ye. Soreş bêjinga civatê ye û bi hêza milên demê tê hejandin, fîdakar, xwefirş, ezwer û mirovên durû ji hev dide alî. Sê rêzên cûd dê peyda bibin, dij, pê re û bêdeng ji kerkesê bêhtir in.
Keysebazek, tirsonekek, di şeva înê de ketiye taya diziya pêlava xwe. Li paş perdeya pencera xwe ya riziyayî, xwe ji guleyên kor diparêze. Di serşoka xwe ya kevizgirtî de çilika bêrûmetiyê li giyanê xwe dipêçe. Dilê wî mîna çûkekî perpitî her kêlîkê carekê dimre. Kuştî û qurbaniyên azadîyê li derûdora xwe mîna kelemperan, mîna dûmana tozeke firiyayî dibîne. Dîrok bi xwînê, bi hêsiran û keseran tê nivîsndin û şoreş kuştiyên xwe bi xwe diparêzin, dîrok li wan kesên rêza pêşî, ardûyê hêrsa vejînê ”Pakrewan, girtî, birîndar û mişextan” mikur tê. Ew in yên ku xwe kirine mûmên şevên tarî û rê li pêşiya mirovên xwe, kes û karên xwe ronahî dikin. Di jiyanê de wisa ye, heta ku tekoşerên rêza pêşî, ardûyê vejîna şoreşan neyên afirandin û peydakirin, li ser tu zemînan şoreş nikare pêk were. Dilsozî û rastgoyîna bûyerkê, erkê rewşenbîr, civatnas û zanayên wê civatê ne. Di hemû şoreşan de mirov û kesayetên rengoreg peyda dibin, ev yek rewa û xwazayî ye. Soreş bêjinga civatê ye û bi hêza milên demê tê hejandin, fîdakar, xwefirş, ezwer û mirovên durû ji hev dide alî. Sê rêzên cûd dê peyda bibin, dij, pê re û bêdeng ji kerkesê bêhtir in.
În 17. 06. 2011
