Yasîn Hisên
X. Cangîr
Tê bîra te
Dema em diçûn ber bi bakur ve…
Te ji min re digot: “Ez û hesin bûne cêwî”
Te bi hesin kevir hûr dikrin.
Erê, heta bi hesin jî me kir cêwiyê xwe.
Şevbuhêrk hîna bi dawî nebûbûn…
Çîrokên cina
sitêrkên Leylê û Mecnûn negihiştibûn hev.
Destên min jî kin bûn
(Tu zanê mera li welatê xwe sultan e
Li welatê xelkê mera dîl û êsîrê hemû kesan e
Ji berê paşê da dibên kevir li ciyê xwe giran e)
E`bduletîf Huseynî
Binêre… Hemû derewa dikin ha…!
Gul bi tenê derewa nakin…
Em jî bi wan re demsalên xwe dipîvin
Mehek… Salek… û ketina diktatorekî
Bûkên cîhanê xwe dixemilînin
Dilê te neqrîska lê dixîne
Çavên bi baranan re şil dibin
Destên xwe li sînoran dipelînin
Ey tu çiqas xakperestî dilê min
Ey tu çendîn ciwan sipehî ye bûka min
Dema pêçiyên min pûrên teyî mêşinî dihinguvand.
Dê çawa vê kuştinê rawestînin?
Dê çawa van terman hemûyan veşîrin?
Bi dengê lîrandina dayikên şehîdan re
Em ê xwe bavêjin himbêza hev
Û tewafa xwe li van sînoran berdewam bikin…
Belkî rojekê em pêrgî hev bên…
Bêrîvan Yasîn Hisên
(Şenga min
Penga min
Dayka we çû zozana
Xwarî pelê qizwana
Şîr ketiye guhana
Mik, mik, mik werin dana)
Her zarokek dimre… Helbestek dimre
Her ku zarokek ji serma dimre… Helbest diqefilin
Her ku zarokek penaber dibe… Helbest jî dibine rêwî… Bê welat dimînin
Her ku zarokek bê şîr dimîne… Helbest bê deng dibin… Û difetisin
Helbest namînin… Tenê zarok helbesta dinivîsînin….
Yezdan
Îca, çima di çavên te de zarokên birçî dibînim?
Çima konên koçberan dibînim?
Çima tu bûyî yezanekî derewçîn?
Hîna kenê te li ber guhê min e
dema te dastanên çiyayê Omerya ji min re digotin
