Dr. Ebdilmecît ŞêxoGava min kovara « Gulistan » hejmara 38 an , sal .2008 ya PDPKS dixwend , ez di wir de rastî hevpeyvînekê bi Sînem Bedirxan xanim , keça Mîr Celadet Brdirxan re hatim . Min di wir de hin tiştên giring xwendin , lê xala herî balkêştir li nik min ev bû;
Bi rastî eva ne cara yekem e , ez dibîsim , di gotaran de dixûnim û min bi xwe jî li
Almaniya li bajarê Tutlîngênê , Kurdên Turkaxêv dîtine. Bi destura Sînem Xanimê û xwendevanên vê gotarê , ez jî dixwazim mînakekê pelandî û berbiçav li vir hûnim zimên . «…. Ez li Tutlîngênê dijiyam , ez çûm cem gerînderê dibistana gel ya bilind( Volks Hochschule ) , min ji wî lava kir ku ez li wir bibim mamostê zimanê Kurdî , ewî gote min; Kurd li bajarê me tune ne , lê tu dikanî li cem me bibî mamostê zimanê Erebî , min dîsan ji wî re got ; na ! Ev kesên ku li vir bi Turkî deng dikin , piraniyên wan Kurd in . Ewanan li Turkiyê ji çavtengiya dweltê bi Kurdî ne xwendine û tirsa Toraniyên şovînîst hîn di dilên wan de maye . Gerînderê dibistanê , pêşniyara min pejirand û rêklama fêrkirina zimanê Kurdî bi deriyên sedan dîkanan ve daliqandin.
Li dawiyê keçeke tenê 15 salî ji Meraşê navê xwe li dibistanê nivîsand, ez li hember gerînderê dibistanê şermezar bûm û mîna Sînem xanimê pir bêhnteng bûm .
Ez nizanim , çima vê carê peyv û helwesta Sînemê Bedirxan û bersivên mîvanên xweringehê pirtir bandurên xwe li derûna min kirin û ez jî bi Sînemê re careke din şêt û mêt bûm, hestên min mîna pêlên sermest , ez sergêjî kirim.
Tiştên ku ez dixwazim ji birayên xwe , nemaze ji Amediyan re bêjim pir bi lez û kurtî ev in ; Gava em dixwazin ku her Kurdek bi zimanê dayika xwe bipeyve , eva netê vê wateyê ku em riçperest in yan em dijmantiya zimanên miletên serdest dikin. Ne xêr ! Em rêzê li her zimanekî , her miletekî dikin, lê ta ku gelên din jî rêzê li me û zimanê me bikin , divê em bi xwe rêzê li zimanê xwe bigrin û ji ber zimanê xwe ve şerm ne kin , zimanê me jî dêrînî û resen e. Di vir de dixwazim mînakeke zindî bidim ber çavên Kurdên Turkaxêv yan Kurdên Faris û Erebaxêv ; Em hemû dizanin ku Qereçî ( Qurbet ) ji ber sedem û mercên mêjûyî li seranserî cîhana me belav bûne , li çolan û baniyan dijîn û turikên parsê bi piyên wan ve ne , lê dîsan ewnan ji ber zimanê xwe ve şerm nakin û herdem bi hev re bi zimanê xwe dipeyvin û ji ber ku ewanan rêzê li zimanê xwe digrin , rêxistina navnetewî jî rêzê li gelê qereçî dike û berevaniya rûmeta wan bi awakî fermî dike, ji ber ku zimanê wan jî weke her zimanekî din beşek e ji şaristaniya mirovperweriyê .
Em dîsan tekuz dixwazin bêjin , ne şaş e ku Kurd bi zimanên gelên serdest zanibin bixûnin û binivîsînin ji ber ku neyartiya zimanan , yanê neyartiya şaristanî û mirovperweriyê ne , lê ya şaş ew e ; ku her kesek , her miletek zimanê xwe nizani be û berxwedanê ji bo pêşketina zimanê xwe neke .
Li aliyê din , kê gotiye ; ku zimanê Turkî yan zimanên Erebî û Farisî tenê kanin bibin zimanên bazarganiyê !! Na ! Na ! Va ye , em Kurdên Sûriyê jî mîna hemû Kurdên beşên din bi zimanê xwe li dibistanan naxwînin , û bi sed hezaran Kurdên me li Helebê , Şamê û hin bajarên din dijîn, lê dîsan ewanan ji bilî hin awertan bi hev re bi zimanê xwe dipeyvin , Em li bajarên xwe Efrînê , Qamoşliyê û Kobaniyê bazarganiyê jî bi Kurdî dikin .Zimanê me , tev hemû zaravên xwe pir dewlemend e , em ne tenê kanin bi zimanê xwe bazarganiyê bikin , lê em kanin bi zimanê xwe , hîn hemû şaxên zanyarên zanistiyê û bi ser de jî pirtûka pîroz« Quranê » binivîsînin.
Ma ez bêjim ; wek min bihîst ku di 14 Şibata 2010 an de , Konfiransa çîroka Kurdî li Amedê wê lidarkeve , ez hemû nivîskarên Kurd û nemaze yên Amedê pêşda spas û pîroz dikim . Di rastiyê de , nivîskarekî me pir hêca ji Amudê ez vexwendî vê Konfiransê kirim , lê pir mixabin , rewşa min ya taybetî rêdanê nade min , ku ez jî li ber dengvedanên çîroka Kurdî bi Amediyan re bidegrîm û bikenim .
