Giyanê xemgîn

kamran simo Hedilî

zarokî
ciwanî û jiyan
bi awirên hîcratê nalîn
ne rijiya çavên tariya bêrûmet
û ne hat
bazê roniya çarenûsa min
çiravemirêna şadiyê  

cihê min
welatê xemgîniyê ye
çirûskên hestên xwe kuştinê 
di derya hatinê de dijenin
bayê hêviyê di koçbariya jînê de digirî
xemgînî siwarê derûniya min e 
min xemgînî dikirî û xemgînî difirot
îro hîçeke biqasî çiyan
li paş min me
kulîlkên bejna min
bêhna xemgîniyê
didine gulîstana gerê
mîna dilê xemgîn
navê wan jî
gulên xemgîniyê ne
xemgînî
fermandarê giyanê min e
bibime dar jî
xemgînî
dê birijê ser pelên min 
xwe bidim ber kîjan zinarî jî
barana xemgîniyê
dê birijê ser min
dev ji xwe berdim û birevim jî
xemgînî
dê li peyî min bimeşe
helbestên xweş aheng silbûn e
guhdarî
stranên lehengî jî nakim
dîlan ji bîr çû
ne xweşmizgîniyên demî
ne jî kenê sexte dixwazim
daxwaz
ji her kesî û ji her tiştî
xeyîdiye
ne kîna neyaran û ne silava dostan ma ye
çend caran
bû mêvana xeyalê şadî
bi bêdilovanî 
rahişte şadiya min û avête erdê
xemgîniyê kemîn berneda 
kenê şikestî jî
vedixwar
xemgînî çûkê ji hêlînê ketî ye
hevrazê bêdawî ye
cûdabûn
negihiştin
tenêtiya şevên biyaniyê ye
dilê şîngirtî ye
zimanê bêpeyv
du xîzkên lêvên bêdeng
aşîta çiyayê berfê ye
pelweşêna payîzê ye
çavên nizanin binêrin
rengvedana êşa nû ye
kolan
cih
û warê min xemgînî ye
ez xemgînî me
ev navnîşana min
li nav rûçikên xemgîniyê 
li min bigere
pirsa min
ji xemgîniyê bike bes e

30.03.2009
Rheinfelden