Sê peykerên lal, bi pêjna evîna te peyivîn! (Helbest)

  Ezîz Xemcivîn

1

Çaxê ez û kevir bi hev re hatin çandin.
Baranekê em her du avdan.
Rokekê tihn dida me,
Kevirê bê kok di cihê xwe de ma.
Lê yê min,
demê, bi tundî rehên min birîn.
Ji lew ra her şepêlê
di babîsoka xwe de ez gêj kirim!
2
Ew bazên ko bi min re hêlîna xwe hûnandin.
Va çêlîkan bi firê dixînin.
Lê yê min,
hêj pênûsa min,
li dilekî spî û peleke qîz digere.

 3

Li Kaşkaşokê Mala Ermela*
min û te avjenî di tariya dilê taxê de dikir.
Me bi destê roka her du canan digirt.
Ta ko evîna ava li me hilat.
Ta ko bayê xeyidî,
sira xwe li pencera dilan dida.
Ta ko nermoka serê mêweyan,
meya evînê digufaşt.
Ta ko kilê hizrê,
li ser rêka çavan xêza xwe dikêşand.
Ta ko hênkaya avê xewn û xewn,
berê pevekê ji lêvan diguhaste lêvan.
Ta ko tilmê li ber paldeyan nermijî,
û cihoka “hisretê” bi ser kêlîkên nêçîrkirî ve diherikand.
Ax!… ax!
Ne viyana ko samanê bike!
Ne bihna ko pişikê aram bike!
Ne siya ko germa evînê lal bike!
Ne keleheke geşbînê, ko xwezîçirkekê sar bike!
Werdekên feraşîna dil,
di bin sîbera destên te de dilûsin.
Stêrên xewnên min
di razeyên evîna te de çirîskan didin.
Pênûsa min ji wê hingê ve bi hebûna xwe hest bû.
Li ser dara hestên hebûnê,
tevna hêlîna kenê min dest pê bû.
Dema tîrêjên nerînên te,
li ser deryaya bihna min tîrêj vedan.
Êdî tîpên roniya me beranber hev bûn.
Hêvî, navbera nêrgizîn bû,
peyapey em kirin vêsiha temen.
Dîsan li vî kaşkaşokî,
destê te ji wê dûriyê pêçeka bendewariya min dilorîne.
Çavên me,
dilan bi pêçiyên rokê tevdidin.
Keser û nihêniya peyvên me dûmanê didin.
Çendîn xalxalokên hevokan ji hêtûna dûriyê bêzar bibin.
çendîn basikên xweziyan
di ser gorepanên şewata dilan re bişewitin.
perperîkên helbestê bi pêjna evîna te difirin!
31.10.2008
Kaşkaşokê Mala Ermela: Ev kaşkaşok li taxa me berî 20-30 salî bi mêwe, şînkayî û coyên ava hênik gelekî navdar bû.

شارك المقال :

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

اقرأ أيضاً ...

Fewaz Ebdê

Bihuşta sênckirî

Piştî ku çek bêdeng bûn û top û tank aram bûn, dawiya şer hat û jinûavakirinê dest pê kir, zeviyeke fireh û sênckirî, mîna ajalparêzeke xwezayî diyar bû. Li orta wê Goleke avjeniyê mezin bi şêwaza Ewropî heye, kursiyên spî, sîwanên şînê vekirî li derdorê belavbûyî ne…

Bessam Mer’ê

Gava trajiydiya miletekî tê taqîkirin û ezmûnek tije jê derdikeve holê , wêjeyek çêdibe ku birînan vediguhze pendiyarîyê û bîranînan vediguhêze pirsên vekirî yên pêşerojê.
Yaşar Kemalê Kurd, stûnek wêjeya tirkî û cîhaniye ya ne tenê li ser gund û mirovên sade nivîsiye, lê belê ew kirine neynike tevahiya gerdûnê, ku…

Firyal Hemîd

Di çilya pêşîn de û berî serêsalê, bêhna pirtiqala û goştê biraştî tê min.

Ew çaxê serjêkirina dermala bû.

ew bêhna ku mirî ji goran radikir, di pozê zarotiya min de maye.

Çima tiştên berê jî bîra min naçin?

bi dîwarê bîrdankê ve zeliqî ne û…

Zahid Alwani

Aşîreta Batwan û Dêrşoyan: Çîroka Şerê Ku Bi Jinewateke Qediya, 1890 — Roja yekê, sê bira ji aşîreta Dêrşoyan piştî nivêja fîjrê derketin bo çiyayê li bijartekî xwe da ku bixebitin; cihê wan ji gundê xwe zêde dûr bû.

Piştî nivêja asrê, bavê malê ji xwişkê xwe — keça…