Sehê Mîrî û Mamoste

Mahir Hesen

Rojekê ji rojan, mîr li hespa xwe siwar bû û kete ser rê bi nêta nêçîrê, sehê wî jî da pey, wesa dem derbas bû, hêdî-hêdî roj diçû ava û tîrêjên wê xav û sist dibûn . Weha rojê xwe bi kirasê reng agirî dapoş kir. Û asoyê mîrgehê sor bû .
Mîrî xwe berhev kir û berê xwe da ser rêka vergera mîrgehê, bi rê de simê hespê mîrî kete qelşekê de û pêr- pêre lukimî û lingê hespî şikest.
Mîr neçar ma û nema karîbû rêka xwe ya vegerê berdewam bike.

Mîrî, ji sehê xwe re got:

– Em ê îşev, li vê bêlanê xewkin heya sibê Xwedê kerîm e.
Wê şevê seh ma şiyar û zîrevaniya mîrî, ji teba û giyanewerên dirinde kir.

Bi berbanga sibehê re, mîr şiyar bû û meyzekir ku seh hîn şiyar e û wî diparêze .
Mîr gelekî, ji sehî razî bû û jê re got:
– Ji bo dilsoziya te , ez ê te xelat bikim.
Û çawa mîr gihişt mîrgehê şînî û akincihên/niştecihên mîrgehê kom kirin û ew agehdar û şîret kirin ku rêz û qîmeteke mezin, bidin sehê wî û çi pêdiviyên xweşkirina jiyanê , jê re dabîn bikin. Lewma niştecihên mîrgehê , bi dilxweşî biryarên mîrî, bi cih anîn û bi derbasbûna rojan re, xwedîkirina sehê mîrî bû yek, ji erkên şîniyên mîrgehê . Heya ku navûdengê sehî, li tevaya herêmê belav bû.

Seh pir qure bû û ku dikete kewarên zadî û kozikên gundiyan, ewî mirîşka herî baş dibir û tu kesî, ji tirsa mîrî newêrî bû zixurekî jî, li wî sehî wer bike .
Bêhna gundiyan pir, ji sehî teng bû û giha asteke berz, lê tu tişt bi destên wan ve nedihat .
Rojekê, mamostayekî nû hate mîrgehê , û bala xwe dayê ku tu kes nikare kiriyarên sehê mîrî rawestîne û tu çareyekê bibîne, Heya rojekê mamoste pêrgî sehî hat û jê re got :
– Heger tu li xwe venegerî , wê paşeroja te gelkî xerab û çepel be . Baştir e ku tu dev ji van tenazokan berde. Sehî bi difinbilindî ve, lê vegerand û got :
– Sehê Mîrî Mîr e .
Û guh neda peyvên mamosteyî û dûvê xwe hejand û çû .
Mehek du sê û her seh ma weku xwe û reftarê xwe neguhertin.

Şevbihêrkekê, ji şevên ku çivat , li oda mîrî geryaye û mamoste jî, lê amede ye, mîrî got:
– Mamoste ka, ji me re behsa serpêhatiyên xwe bike .
Mamoste got:
– Mîrê min , hûn ê ewlehiyê bidin min?
Mîr got:
– Fermo çi heye ?
Mamoste got:
– Xelk û `alem sixêf û dijûnan, ji te re didin û te ageh jê nîne û nizanî .
Me’dê mîrî, li hev ket û pêt ji devê wî çûn , û bi dengekî, bi hêrs got:
– Kî wê wêrekiyê , di xwe de dibîne ku di derheqê min de, min şaş bibe ?!!
Mamoste got:
– Mîrê min , li herêmê tevî dibêjin; sehê mîrî, wateya wan tu sehî, ne seh yê mîr e. Ya baş ku tu xwe, ji vî sehî xilas bikî , da navê te, bi navê sehî re nehête hermandin .

Mîrî, bi lez da xwe ber bi hewşê ve çû û bivirek, li pêşiya xwe dît , bivir rakir û bi hemû hêza xwe, li ser sehî xist û seh ket û mir .
Mîrî gazî xulam û xizmetkarên xwe kir û got:
– Herin wî sehî binax bikin .
Ya dinî rojê, mamoste çû ser gora sehî û got:
– Min ji te re negot , tu carî Seh nabin Mîr .

شارك المقال :