Rojnivîsên Pezkoviyekî


Hoşeng OSÊ

Çiqas bihna te, li vê şevê tê…!
Çiqas ev şev, li porê te tê…!.
Çiqas porê te, li bê tê…!.
Û çiqas ba, li toza min tê!.
***
Ez kavilên heft gunda me.
Sêwiyê heft çema me.
Xwîniyê heft gura me.
Kuştiyê heft xezala me.
Bi qasî heft mirinan dijîm.
Biqasî heft stêrkan dirjêm.
Biqsî heft şoreşan vêketî me…
De were min di paxila xwe de bilorîne..
 aşbike û vemirîne.
***
Ez hîna berxê ber şîrim.
Hîna fêrî dûrbûnê nebûme.
Bi kûve derî…?.
Tê vê havîna reben, bi kûve bibî!?.
Çima payizê hînî guvaştina min dikî!?.
Şopa birînên min didî ber baranê!.
Hemû nameyên min dixî binê kevirekî
û bîranînên min didî ber bê!.
***
Haho… haho… gidînê,
bê ev ba, çıqas li porê te tê!?.
***
Dema min berê xwe da mirinê…
Hayê min ji min nebû.
Tew hayê min ji birîna min ya yekem, tune bû…
ne ji wêne ya min ya dawî hebû…
Ne hayê min ji rê, ne ji rêwiyan.
Ne ji ayetan, ne ji nivişt û lavêjan.
Tenê hayê min ji helbesta min ya nîvçe…
Evina min ya nîvçe…
Û qehweya min ya nîvçe hebû.
***
Jana wî çiyayî, xezalan dide ber bayê sawêr û xewnan.
Jana wî çiyayî, dilbijokiya pezkoviyan hardike.
Jana wî çiyayî…
demsalên zexel dihêre…
demsalên mexel hêrsdike…
demsalên avis, dide ber qolincan…
û demsalên stewr avdide.
Jana vî çiyayî, ne dihêle ez binivim, û ne bimirim!.
***
Xezaleke çiyayî kete kirasan.
Kevnikê xwe yê bi xwîn, binaxkir.
Li şûna wî, pûng şînhat.
Şervaneke hate bihnkir û wêneyek li ber kêşand.
Marek di nav de hêlîna xwe veda.
Bibileke sirûdeke xwe avête ser.
Cendirmeyek hat û pêlê kir.
***
Bi lerz û kelogirî, di oxira peyvê de tu çûyî.
Tu dar û dar çûyî…
Rê û rê…
Gorstan û goristan…
Çol û çol…
Çem û çem…
Gund û gund…
Şev û şev…
Û sla û sal, tu çûyî.
Ger tu bêy min vegerî, tê av û av herî!.
***
Memikên te, di nava destên min de gihiştin.
Geh dibûn hirmê, geh xox.
Geh dibûn helbest, geh kevok.
Xewên şevan difirandin.
Rojê mestdikirin.
Halanan didan baranê…
cih û demê zîz dikirin.
Memikên te, du oxirên bê vegerin.
***
Ne mîna dîwaran…
Ne mîna derya…
lê mîna kuştaran, ev kêlîk, min dorpêç dikin.
Mîna stranên Eyşe Şan pergî min tên.
Mîna ava Zapê, rê li min dibirin.
Mîna guran min hembêzdikin…
Û mîna qehpikan, dev ji min diqerin.
***
Çi xwînsar bû.
Lêv xav û reng kal bû.
Qurre û bi paye bû.
Bi serê tiliya silav dide.
Bi serê poz taxêve.
Bi bejna xwe ya zirav û bilind, û bi fêkiyên xwe yên teze…  xwe pir didît.
Lê wê gawirê, qîza Xwedê bû.
Dilê keviran jî dibijand xwe.
***
Neviyên guran, min ji vira diqetînin.
Derya dibêje: ji vira neçe…
Tu dikarî li vira jî bimirî, lê bê bîranîn…
Bê nasname… bê xewn…
Bê şîn û kêl.
***
Min bêriya çiyayên xwe kirye.
Pir bêriya vexwarina çaya wê derê kiriye.
Bêriya xewa li ber xoşexoşa kaniyê…
Gera li nav çiya…
Lixwekirina cilê gerîlla…
Dîlana ligel wan…
min pir bêriya wan kiriye.
Ditirsim bimrim û careke din çiya ne bînim.
***
Nih têghiştim bê striana Ciwan Haco ””””bîrîndar kirim xerîbiyê”””” çiqas tale!.
Hîna ji xatirxwetinê re derenge.
Rê li ber min teng dibin û oxira min, hîna gêje.
Ne mozîk, ne nivîs, bendewariya min bidawî dike.
dîwarê li hinberî min, ji min re dibêje:
di nîvê şeva înê de, bi destê xewneke xwe, tê bê kuştin.
Pencereya li kêleka min ji min re dibêje:
Berî berbanga siba pênşembê, bi destê helbesteke xwe î nîvçe, tê bê kuştin.
Şev ji min re dibêje: li ser baskê helbesteke xwe î mê, tê bifirî.

İstanbol 1/10/2009

شارك المقال :

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

اقرأ أيضاً ...

Salih Cefer



Qedexebûna zimanê kurdî bi salên dirêj bû sedema paşketina hemû cûreyên wêjeya kurdî û bi taybetî jî ya zaravayê kurmancî.
Tevî ku di van salên dawî de li gelek alîyên Kurdistnê rewşa wêjeya kurdî (kurmancî) bi pêşve çûye jî, lê hîn pêwîstîya bi pêşveçûnên bêtir heye.
Kanîyên pêveçûnê pirin, yek ji wan…

Ebdûlazîz Qasim

 

Ji demê hatina Ehmed El-Şerih li ser desthilata Sûriyê, piştî hilweşîna rejîma Esed di 8ê çileya sala borî de û heta îro, bi carekî rewş û rastiya Sûriyê ya civakî, cugrafî, siyasî, etnîkî û olî tê paşguh xistin, bi taybetî hebûna gelê Kurd bi carekî tê paşguh xistin, her bigire…

Amadekirin û kurmacîkirina tekstên stiranan: Ednan Bedreddin

 

Mezher Xaliqî yek ji navdartirîn hunermendn kurd ên sedsala bîstan e. Ew di sala 1938 an de weke zarokê malbateka kurd a oldar li Sune (Sanandaj) hatiye jiyanê. Behremndiya Xaliqî di warên goranîgotin û werzişê de ji salên dibistana seretayî ve derketine pêş. Her di…

Ebdûlazîz Qasim

Di dîroka navçeyê de, hîç erdnîgariyek bi navê Tirkiyê nîne, û deweta Tirkiya li ser sextkariya dîrokê û talankirin, qirkirina Kurd, Ermen û Yonaniyan û herwiha li ser dagîrkirina beşeke mezin ji xaka kurdistan, Yonanîstan, Qubirstan û Ermenistanê hatiye avakirin.

Projeyên Tirkan her ji destpêka xwe ve û heta…