Qadir EgîdDurûvên matbûnê di kolana geş de digindirîn ta ji pirsa ku destê xwe mîna qamçîbazekî Ereb xistiye qirika min de birevin:
Keko.. Tê min wek van zarokan di cejna newrozê de li kolînka xwe bike û li kolanan bigerîne…? Wê tu kes xelata li me bigerîne?
Tê agirê newrozê geş bike û ez ê cilên rengîn li bejna xwe bikim; em ê jî wek wan li dora agirê xwe herin û werin û govendê ji stêr, çivîk û dilhejaran re li ser avê bigerînin..!
Di wê şeva berfîn de, destê birakê min ê şeş salî di nav destê min de bû û me li kolanên Qamişlokê temaşeya cejna sersala Filehên ku zelalbûna dengê defên wan ên ku gurmegurma gulleyan û fîzefîze seyareyên barkirina birîndaran di ber re nedihat dikir… Dema ku behsa Newroza me dibû weke ku hinek destê xwe deynin ser dilê min, xwêdan pê diket û teng dibû; di dilê xwe de dikeliya û digriya…
Piştî em têr westiyan, min berfa ku porê te yê zer nuxumandibû paqij dikir û berê xwe dida malê. Bi rê de, gelek caran te xwe bi destê min ve dadilqand ta ku bersiva pirsa ku dengê wê hîj li min zelal nebûye bidim, ez ji xewna xwe hişyar dibûm û bê ku ez mebesta te nas bikim min serê xwe bi lêguhdariyek derewîn dihejand.
Min dilê te nehişt…. Êvara Newroza me Şal û şapê ku noqa nazik zeft kiribûn, bêvîn tiliyên her kesî bi ber xwe ve dileqand û çepkên wan gur dikirin. Her gav te pirsa xwe dûbare dikir: wê kengî xelatên me werin. Min jî xwe nebihîstî dikir û desmala kesk û sor di serê govendê de bilindtir dikir.
……. Û xelata çavên te li hêviyê qerimî bûn hat.
Çepk sist bûn, ava çavan şelû bû, bihna buharê çikiya…
Dengê xirecirê,qêrînê, tiving û gulleyan hat…
Pif çira şahiyê kirin..Termê jiyanê li erdê rast kirin… Lîrelîra dayikan binax kirin… Û qîreqîra te bi esmanan xistin…
Qêrînên te li ser sînga min agirê newrozê di dilê min de gur dike. ..Hêstirên te yên germ ku tev li xwîna min dibûn hêz didan min ta bi dev û diranan jiyanê zeft bikim, ez nizanim ew hêstir jî ên te bûn yan ên heyvê bûn!… Bihna destê te yê ku di xwîna min de avjenî kir û te mîna mezinan di nav porê min de dibir û dianî roja sersal Filehan di mejiyê min de tev dida.. . Min ew bihin dikirin, bihna buharê, dê, heval, newroz û jiyanê jê difûriya… Dêmên roja sersala Filehan ji berfê sor bûbûn di sersala me de ji xwîna min sor bûne.
Û xelata te dayê…..!
Wê kî sibeha Newrozê xelata te bi giyanê xwe bipêçe û destê te ramûse. Nebêje kurê min vê salê min xelat nekir. Rast e min êvara Newrozê – ne wek her sal sibeha wê – te xelat kir, lê min xelata îsal ji te re bi dara miradan ve ya ku qurma wê li erdê û şaxên wê li esman şîn tên dalqandiye. Wê ev xelat cihê xwe di jiyana te û her kesî de bigre.
Dayê, Sibeha newrozê gelekî li hêviya min nemînin, wê çavên we biqerimin û ez nayêm, ji ber ku ez ji êvara wê de li nav gul û çîçekan li hêviya we me. Min û her du Mihemedên cêwiyên xwe giyanên xwe li ser serê hemû Kurdan raxistiye ta ku Newroza xwe bi dilşadî biqedînin.
Dibêjin pêximberê me di meha Avdarê de cîhan ronî daye. Me jî di meha avdarê de cîhan ronî da. Pêximberê me bi hatina xwe û me jî bi çûna xwe. Her ku şehîdek ji me dikeve, rewanê wî li esman dalqandî dimîne ta ku jiyana we geş û xweş bike. Hemû Mihemedên Kurdan di meha avdarê bar kirine. Mele Mustefayê Berzanî – yê ku navê wî jî navekî Muhemed e – di destpêka avdarê de barkir ,Qazî Mihemed di dawiya wê de, û di ortê de bilbilê xemgîn Mihemed Şêxo. Di 12 avdarê de sê Mihemed hebûn û di 20 avdarê de sê Mihemed hebûn…..
Nizanim wê vê avdarê Mihemedin dî hebin yan na!
Her sê Mihemed
buhişta Xwedê
Piştî em têr westiyan, min berfa ku porê te yê zer nuxumandibû paqij dikir û berê xwe dida malê. Bi rê de, gelek caran te xwe bi destê min ve dadilqand ta ku bersiva pirsa ku dengê wê hîj li min zelal nebûye bidim, ez ji xewna xwe hişyar dibûm û bê ku ez mebesta te nas bikim min serê xwe bi lêguhdariyek derewîn dihejand.
Min dilê te nehişt…. Êvara Newroza me Şal û şapê ku noqa nazik zeft kiribûn, bêvîn tiliyên her kesî bi ber xwe ve dileqand û çepkên wan gur dikirin. Her gav te pirsa xwe dûbare dikir: wê kengî xelatên me werin. Min jî xwe nebihîstî dikir û desmala kesk û sor di serê govendê de bilindtir dikir.
……. Û xelata çavên te li hêviyê qerimî bûn hat.
Çepk sist bûn, ava çavan şelû bû, bihna buharê çikiya…
Dengê xirecirê,qêrînê, tiving û gulleyan hat…
Pif çira şahiyê kirin..Termê jiyanê li erdê rast kirin… Lîrelîra dayikan binax kirin… Û qîreqîra te bi esmanan xistin…
Qêrînên te li ser sînga min agirê newrozê di dilê min de gur dike. ..Hêstirên te yên germ ku tev li xwîna min dibûn hêz didan min ta bi dev û diranan jiyanê zeft bikim, ez nizanim ew hêstir jî ên te bûn yan ên heyvê bûn!… Bihna destê te yê ku di xwîna min de avjenî kir û te mîna mezinan di nav porê min de dibir û dianî roja sersal Filehan di mejiyê min de tev dida.. . Min ew bihin dikirin, bihna buharê, dê, heval, newroz û jiyanê jê difûriya… Dêmên roja sersala Filehan ji berfê sor bûbûn di sersala me de ji xwîna min sor bûne.
Û xelata te dayê…..!
Wê kî sibeha Newrozê xelata te bi giyanê xwe bipêçe û destê te ramûse. Nebêje kurê min vê salê min xelat nekir. Rast e min êvara Newrozê – ne wek her sal sibeha wê – te xelat kir, lê min xelata îsal ji te re bi dara miradan ve ya ku qurma wê li erdê û şaxên wê li esman şîn tên dalqandiye. Wê ev xelat cihê xwe di jiyana te û her kesî de bigre.
Dayê, Sibeha newrozê gelekî li hêviya min nemînin, wê çavên we biqerimin û ez nayêm, ji ber ku ez ji êvara wê de li nav gul û çîçekan li hêviya we me. Min û her du Mihemedên cêwiyên xwe giyanên xwe li ser serê hemû Kurdan raxistiye ta ku Newroza xwe bi dilşadî biqedînin.
Dibêjin pêximberê me di meha Avdarê de cîhan ronî daye. Me jî di meha avdarê de cîhan ronî da. Pêximberê me bi hatina xwe û me jî bi çûna xwe. Her ku şehîdek ji me dikeve, rewanê wî li esman dalqandî dimîne ta ku jiyana we geş û xweş bike. Hemû Mihemedên Kurdan di meha avdarê bar kirine. Mele Mustefayê Berzanî – yê ku navê wî jî navekî Muhemed e – di destpêka avdarê de barkir ,Qazî Mihemed di dawiya wê de, û di ortê de bilbilê xemgîn Mihemed Şêxo. Di 12 avdarê de sê Mihemed hebûn û di 20 avdarê de sê Mihemed hebûn…..
Nizanim wê vê avdarê Mihemedin dî hebin yan na!
Her sê Mihemed
buhişta Xwedê
