Salih demicer
Berî ez vê kurte gutarê binivîsim. ez bêhnekê bi dengegekî bilind mijûl bûm û min bi xwe re got: divê ez bi durişm û siloganên germ, li ser bikaranîna zimanê dayikê û hilbijartina bêjeyên kurdî ji dêvla yên Erebî, di axaftin û derbirîna hestan de , dest bi vê gotarê nekim,çimkî şêwekarî û hunera rengan , ewjî wek mûzîkê ye. nasnameyeke xwe ye navnetewî heye. û ew bi xwe zimanekî serbixwe ye, ne wek helbestê an romanê an gelek hunerên din e ku bêyî ziman nagihin.
Lê dîsa jî ez li xwe hayedar bûm ku dilgiraniya min di vê gotarê de, ji zimanê kesê şêwekar e, ne berhem û tabloyên wî ne.
dema ez bixwazim bi kesê şêwekar re têkevim guftûgoyekê ,an sîmbolên ku bi rengan şanî min dibin bi ziman ji min re werin şîrove kirin, gelo pêwîste wê çaxe , ziman were pêkolkirin û rêz jê re neyê girtin?!! .
ez tênagihim ,çima divê li hember her serkeftinekê têkçûnek hebe??
Li tenişt her vejînekê rûxandinek li dar be??.
gelo dahênan serrast nabe, dema em dev ji têrm û bêjeyên biyanî berdin,û bêjeyên sade û resen bi kar bînin??!.
ev bû gelek car , ez li şêwekarne kurd rast têm ,an di dezgehên ragihandinê de wan dişopînim ,ku zimanê wan bi rengekî bêhûde têkçûyî û tevlîhev e, ew zimanê ku ne yê Ereb jê radike û ne jî yê kurd têdigihe. nagihe asta zarê hemwelatiyekî di himbêza dê û bavek î kurd de perwerde bûyî.
Berî çend rojan bernameya (tîşkî huner) ya di roj tv de tê pêşkêş kirin,rêportajek bi şêwekarê kurd xelîl Ebdulqadir re çê kir, û tîşkek da berhem û tablo û nerînên wî.
bi rastî ez gelekî bi hunera wî şad bûm, ku mirovekî kurd wilo bi hostayî karibe rengan bi kar bîne û hestên xwe ye tenik û gur bi vê radeya bilind bi rengne zelal di tabloyên xwe de bereder bike.
Ji bo vê yeke ne( lîhazessebeb) ez wî gelekî spas dikim û peşketinê jê re hêvî dikim .
lê tiştê ku min ji wî tucarî hêvî nedikir , zimanê wî bû!!!!? .
Wî zimanê Erebî bi şêweyekî kurdî bi kar dianî. û zimanê kurdî jî tenê kiribû bêhnok û xalepirs di ferhenga zimanê deshelatê de .
gelo wê çiqas xweşba eger zimanê wî jî wek tabloyên wî zelalba??
Bi rastî çiqasî ez bi rengên wî dilşad bûm, ewqasî ez bi zimanê wî xembar bûm.
Dibe ku carna ciyawazî di wergerandin û bikaranîna hin têrm û bêjeyan de derkeve holê , bibe cihê li hevnekirinê û mirov ji neçarî peyvin Erebî hilbijêre û têxe nav axaftinê ji bo axaftin nebe wek waneyek e tu li şagirtek î dagire ,çimkî em bikin nekin em bi zimanê desthelatê daxbarin.
Em vê yekê, têdigihin û di rewşne taybet de dipejirînin lê dema yek bi vî rengê lawaz û qels kurdî bîne ziman , rêzdariyê ji bînerê kurd re negre, û di navbera du bêjeyên biyanî, bêjeyeke biyanî bikar bîne, wê çaxê emê bêgav bimînin ku gazinan jê bikin û kiryara wî şermezar bikin.
Tiştê ku hîn mirov pê diêşe ewe ku bernameya Tîşkî huner ev hevpeyvîn wernegerand ser zimanê kurdî, û axaftina birêz Ebdulqadir wek kurdiya standard pejirand.
Gelo kurdên ku li Bakur û Rojhelatê kurdistanê dijîn çend hevok ji vê hevdîtinê rakirin .ji bilî kêşandin û rengên bedew çi sûde ji axaftina mîvanê bernameyê wergirtin
Vê hevpeyvînê bîreweriya min vegerand sê çar salan berê, ku çend hunermendên kurd li Bêrûd ê pêşangehek li dar xistin û Roj tv bi wan re hevpeyvînek çê kir.
wan hunermendan jî wek mamoste Xelîl zimanê kurdî bi kar anîn, ango sê par Erebî û parek kurdî .
lê Roj tv, wê demê li vê yekê şiyar bû û kurdiya wan wergerad ser zimanê kurdî. Xuyaye vê carê pêwîstî ji wergerê re nedîtin. Gelo çima, ezjî nizanim?!.
Piştî wê pêşangehê bi demeke kurt pêşangeheke din li dar xistin. min xwest bi wan re hevdîtinekê çêkim .
dîsa ziman bû problem di navbera me de, û ji nav çar hunermendan yekî tenê pejirand ku bi kurdî bersivên min bide, yên din jî xwe dan alîkî , nexwestin biaxivin, nikaribûn hestên xwe ye nazik bi zimanê dayika xwe bînin der.
Tiştê ez dixwazim bipirsim, gelo ewqas zore ku hunermendekî paye bilind û xwedan behre, xwe fêrî zimanê xwe bike??!.
Ez dibînim şerme ku yekî kurd .rûyên kurdî bikêşîne , xwerista kurdistanê ji berhemên wî re, jêder be , rahije êş û keserên kurdan e rojane. û hewil nede ku fêrî zimanê xwe bibe.
Di dawiyê de, ez dixwazim bêjim ku ev gazinên min ne vexwendineke ji bo nijadperestiyê, wek ku hinek dixwazin wergerînin. belê ew pêşniyareke ji bo zelalkirin û pêşxistina zimanê dayikê.
-dawî-
