Mirina Jiyaneke Rind

  Ebdilqadir Egîd

Di şkeftên giyana xwe de , mîna  feriştekî nermî zelal, ku ji esmanê bajarekî bi mij dakeve, şerma  min li rewana te rast hat.

Ne biyan bû..! Xweş tê bîra min, li ser kenarê Dicleyê, di demeke nêzik de, di çîrokeke dirêj de, li gel Biroyê dengbêj û stranin dîrokî de em li hev rûniştibûn. Biroyê dengbêj, tu bû, ez bûm, kurdekî serxetî bû; binxetî bû; pêşmergeyek, gerîleyek wek te bû… Bi dengê xwe şer dikir, li ber xwe de dida.
Eger em bipirsin : ‘Çima gola mijûliya dilê me di ser re çûye û êşa te xwe li hestiyan pêçaye?’ Bê Guman, giyanên me bersiva ku di vê pîvana biçuk de pêk nayê û kin jî nabe, zanin.

Ji ber ku tu razî nebû ku elfebeya romana tenê, ji miletê xwe yê  di derya tor û hunerê de dest dipeland, diyar bike,  elfebeya jiyanê jî.
Te em fêr kirin ku wêjeya kurdî xezneyeke hêjaye ger û lêkolînê  û çiqas em bi ser lîre û pûlikên wê vebin, em wilo bi ser duruvê kesatiya xwe  vedibin!
 
Lê îro… bejna tîpên te qurmiçî ne, bê deng in, dîmenên wan li ser rûpelên ku reş  bûne, diperpitin, bê rengin. Rêsiyê  hevokên teyî hûnandî, xav bûne, li hev geriyayîne, li xewleyî pertûkan bêçare mane.
Ziyana wêjeyê girane, pir giran e, mezin e; ji gotinan, helbestan, pesindariyê mestir e.
Birîna wêjeya kurdî – tevî bêdengiya wê – kûr e. Kulîlk, çivîk, çiya, heval şagirtê dibistanan û hemû bêjeyan  xwe   reş girêdane, bi çol û deviyan ketine.
Erê, ey stûna perwerdeyê, bingeha tîpên şermok, cihoka peyvên şêrîn..!?
Her hevok di her romanê de  bi şîn e, laşê xwe li ser te dicû.
Her zikak, kolan, çem, newal, çiya, dengbêj di wan romanan de, pirsa hilm û bêhna pêçeyên te dikin.
Zengilê dibistana mamoste Sefo piştî te, li ser masê bê deng ma ye.
Zarokên ku li qorzîkan , xwe li hêviya te dane hev, navê te li ser dîwaran dinivîsînin, bi kurtepistin dîl.
Çivîkên ku her sibeh li ser milê Dîcleyê vediniştin, baskên wan li asîmana ji çûnûhatinê,  û gerîna li te qerimîne, qet nikarin li ser milên tu çeman deynin.
Dicleya te di dêra mişextiyê de dinale, dimale, dilê  wê bêyî dilê xwe lêdixe, dimiçiqe, dike hawaaaar;  lê dengê wê li hev vedigere,wenda dibe, mîna hilma te…!?
Çiqas gurzên tîpan li ser rewanê te bêne belavkirin, civandin, daleqandin, şewitandin, heyv ji perestgeha şîna xwe qet dernayê. Welatekî bê bend, tifing, leşker, û bombe ava nabe; herweha av di çemê Dicleyê û giyana te de careke din naherike.

Êşeke nû.. rundikin nû..wateyin nû… û matbûneke nû…!!!??.

شارك المقال :

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

اقرأ أيضاً ...

Helbest: Hoşeng Osê
Werger: Alan Hemo

Memikên wê mishef û perestgeha min e,
Û destên min î dîn ku jê bêhêvî me, tim bisûndin di nîvê şevê de
Bêxilafe ji soza xwe û şan li ser memikê, bigef û tolaz e.
Ez im ê dema dibûre û bê rabûrîn
Fermana qederê lê tine, û bê ferman e.
Min tine mal ku bayê…

Mahîn Şêxanî

Û ez tenê me , ez tenê me.
Dema ku min bi tenê şer kir
Yekbûna dawî ya giyanê
Gava ku tu nikarî nêzîk bibe
Û ne tu dûr bikeve.
Û tu nikarî ji bîrbikî
Û tu nikarî wêdetir biçe
Bi xêr hatî navîna mirinê
Ku tu hêz û qeweta te têde tune. ”
Îro piştî ewqas dirêj bezê ez bi nermî dimeşim
Ji…

EBDILBAQȊ ELȊ

Sȗriya di dirêjiya dîrokê de, li ser qelșên zemînhejên polîtîkî ye, ȗ pilaktên wê yên civakî yên livîner ji mêj ve li ser wan hatine avakirin, her çend salan rastî hejandin ȗ guhertina desthilatê dihat. lê rejîma șovenist ȗ dijî mirov ya malbata Esed ku bi agir, hesin, girtîgeh, ȗ…

Ezîz Xemcivîn

Hestên Şewitî dîwana helbestvanê çalak kak Baran Heso ye.

Wêneyê bergê kevala Ehmed Heso ye…

Dîwan li weşanxaneya Ar li Istanbulê hatiye çapkirin.

Di nav pêlawazên hestên nazik û dilsozane de bi tîpên hezkirinê helbest hatine nivîsandin.

Baran Heso bi ferhengeka têr peyv sawîrên…