Ma ji girî pê ve çi ji me tê

  Diyar Ehmed


B
i rastî dema kesatiyekê kurd yê navdar, bîrber,rewşenbîr û têkoşer koçbar dibe,ji nû ve em dikevin di xem û kovana wî de, wek ku ji nişkî ve ji me ve hate naskirin,û mîna tavyên baranê nivîs û gotar li ser jîn û jiyana wî têne belavkirin,gelek kes li ser digirîn û gelekên dîtir reşê li ser girêdidin,hin dirabin qencî û başiyên wî dijimêrin û hin dî pesnê wî vedidin.
 Ev yeke bû ye diyardeyeka civakî û rewşa mirovê me yê siyasetmedar,nivîskar û rewşenbîr pêhatiye nîşandan. ev bizave dirêj nake,di wan çend rojan de yan çend mihan de zincîra wan nivîseran nayê birîn,lê hêdî hêdî bi demê re ew mirov tê jibîrkirin û ta di gihê wê yekê nav û dengê wî ji bîranîna mirovî jî tê avêtin,yan di quncikin wê yên tarî de toz di ser wêneyê wî de tê girtin.
Tiştekî raste…dema mirov bikevê di gul û xema mirovên xebatar,dilbêş û kurdperwer de û herweha ne ku tiştekî şaşe dema mirov qencî û başyên kesên têkoşer û netewperwer bêje û ji xelkê re bi de naskirin û pesnê wî bide.lê tişta ku gereke ji her kesî re xuyabe, ewe ku mirovê ne cansivik, c ivakêş, bêhinfereh, singfekirî, camêr, zana, çavbel, qurbanîda, dilovan,merd, diltenik, mirovperwer, rastbêj, kurdperwer, cangorî û hişemend be, nikare bibe mirovekê serwer û serkêş, û wê di civakê de bi qencî ne wê naskirin, di hiş û sewdanê miletê xwe de cih nagire, û wê nav û deng di rûpelê dîroka xebata milet de negire, herweha kesê van nîşan û sîmayan ne hilgire wê ne karibe di dil û canê miletê xwe de bijî, eger di nav rêzên pêşîn de maweyekî berdewam jî bimîne û pê re domjî bike,lê wê rastiya wî were xuyanîkirin, ji ber tucarî mirov nikare bi gotin û nivîsan rastiyan biguhere û mirovan weke nêrîn û xwestekên xwe li ser xelkê ferzbike.
Başe… eger em dêz û koma van pesna li ser vî kesî dinasin, gelo…çima em wan li ser saxiya wî na bêjin, ta ku em dilê wî yê fereh û gerim geş û gerimtir nakin, sînorê naverast û bergehê wî dilê tenik û merd ferehtir nabin,berê xelkê nadinê de û wî li xelkê jî şêrîn nakin û jînenîgariya wî bi mêranî nadin naskirin.
Di baweriya min de dem ne tenê hatiye ku mirov xwe ji vê diyardeyê rizgar bike, lê çax li me derbasbûye û em mane li paş, dikayên gotinên borî vedigerînin dicûn û ji nû ve dadiqurtînin.

Bi rastî ez nizanim bi nav bikim.gelo… em vê yekê nizanin yan jê em nezanin…?
Bayê rewşa civaka me ya paşketî, ji hev tarûmar û jihevketî, rêz û rawazên me yên kevnar vê yekê di ser me de dibarînê,yan rewşa me ya siyasî, aborî,civakî û rewşenbîrî hêlaye çand û hişemendiya miletê me bi vî rengî werê rengdan,yan jê siyasetên erbkarî, zordarî, şovînî, sitemkarî û nejadperistî, paşeroja reş û tarî, kiryar û beryarên birçîbûn û bêkariyê,nebûna êmnahî û aramiyê, penaberî û belengaziyê, ferman û zagonên ewarte, reftar û tawanên tund û tûjiyê yên dijî miletê me têne kirin,û belavbûna ra û rîçlên gendeleya siyasî, çandî û civakî ya ku bi rêk û pêk têkirin, û derbasbûna wê di nava hiş û sewdanê mirovan de û vekêşana û daketina wê ta di kelşên hestiyan de jî, kartêkirineka xurt û kûr li ser rewşa mirovan çêkir, pêre nêrîn û ramanên mirovan jî hatin guhertin,peywendî û girdanên wan çi bi hev re û çi bi civakê re lawazbûn, zargotina şêrîn ya
bav û bapîran, miştaxa çiyan ji gotinên pêşiyan, rêz û rawazên ku carê komelgeha kurdî pê pesnê xwe vedida îro man ji derveyî dîrokê û di bazara têkilî û danûstandinan de çengek nişxwar û ka rizî nayînê,mixbin eve rewşa ku kaniya wan gotar û nivîsan jê derdibe.ma ka gelo kengî emê bikarin yan jê bigihin wê yekê ku em netenê li rex beravekî tenê yê çemê jîn û jiyana mirovê dilpak, çeleng, ronakbîr û ramankêş rawestin,beravê çelengî, qencî û başiyn bê ku em derbasî beravê dî yê çemî bibin,beravê dîtin û ramanan, bîr û boçûnan,nêrîn û helwêstan û em şûna wan zehmetkêş û çirahilgiran bigirin,wê şopê ji mirovan re geşbikin û rê li ber nefşê nûhatî xweşbikin,barê kar  û xebatê bi dilpakî û dûr ji berjewendiyên xwe yên taybet hilgirin.hingî wê dilê mirovê xebatkar û kurdprwer di gorê de bimînê rehet û kesên rêya wan girtine wê bimînin serfiraz û dilxweş, û wê canê wan bi kar û xebatê xweştir bike û baweriyên wan wê mestir û sergihayîtir bibe.
Dibe mirov xwe negire li ber pêla dijwara koçbarkirin û jinavbirina dost û hevalekê hêja û berketî,mirov di barkirin û çûna wî de biheje,agirekê bê dû di nava hinavê mirovî de pêkeve, êş û şewata xwe berde di kûrahiya dil, can û hinavan de, ji ber mirov bi xwe xwîn û goşte, û komek ji hest û nestên tenik û nazike,bi taybetî ew kesê ku perwerde û firşik bûye bi çanda hijêkirina mirov û mirovantiyê, parastina jîngehê, cîbicîkirina yasa û dadmendiyê, pêkanîna wekhevî û canê lêborînê, û hatiye meyandin û nimandin bi têgehên netewperwerî û mafê mirovan. lê dawiyê ma ka ji girî û karkarê pê ve çi di destê me de maye,ku em tevina hêviyên xwe li ser bi hûnin û xewna paşerojeka xweş bixwazin.

شارك المقال :

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

اقرأ أيضاً ...

Xoşhnav Silêman

Pistînên hebûneke bêdawî diqîrin
Ristên helbestan jê der tên
mîna pêleka jenînê derdikeve
mîna xewnên serxweş
Li kuçeyên şevê dimeşin
Mîna awazeke winda
Hûn li benda şevê ne
Bi guhekî ber bi nobedaran ve
Tu li dengên bêdengiyê guhdarî dikî
Weke ku xwendevanekî zimanê gerdûnê
Di çavên tarî dirame
Tu di navbera tîpên wê de mîna tilismên bêşîfre digerî.
Hemî alfabeyan çêdikin
Û ji peyalên…

Tengezar Marînî

Ez bi tenê rawestiyame,

Çemek ji ramanan,

Wêneyên ji sîberê di nav tevnê de,

Vedeng bêhingivtin.

Deng bi çirpekî xwe dişêlînin,

Henaseyek ji nostaljiyê,

Ronahîyek dişkê,

Xeyalên hilweşiyayî.

Bazin dizivirin,

lîstika demê,

dilopek dibare,

deng belav dibin.

Ta…

بێوارحسێن زێباری، هه‌ولێر

ئه‌گه‌ر ئه‌م ل سه‌ر ناسنامه‌ و گه‌لێ كورد ڕاوه‌ستین، دێ ئێكسه‌ر هزر و بیرێن مه‌ دێ بۆ وان شۆڕه‌ش و سه‌رهه‌ڵدانێن گه‌لێ كورد چن ئه‌وێن وان ئه‌نجام دایێ د قویناغێن جۆدا جۆدا دا بووینه‌ مایه‌ی ده‌ستكه‌فتن و ئه‌گه‌رێن هندێ كو كورد ببن خودان بڕیار و ده‌ستكه‌فێن زێده‌تر و…

Tengezar Marînî
Mirov hene, dema tûşî nexweşiyekê dibin,
pir kes û mirov bi wan diêşin, sedem jî ev in: an di nav civakê û di qada pê ve mijûl bi xeml û rewş dikin, an jî xwedan temen hindik û pichûk in û mirov dua dike, ku xwedê wan bi selamet bike. Mizgîn xweda evan herdû xesletan…