Ahîn Zozanî
Diyarî rewanê birayê min.
Dayê keleha sewdanê xwe ji ariya dengê min daweşîne.
Bila bîranînên min di şikefta sînga te de mîna aveke zelal ji kendalê dilê te biherikin.
Xweliya kenê min bi ser reşrojên mayî ji temenê min de bibarîne…
Dîsan feleka xayin weke hercar, şahî ji hembêza diya min revand!
Dîsan baraneke reş bi ser gulên buharê de barand…
Li goristana bêkes, di berbanga sala nuh de, li ber kêla berxikê ciwan dengê lorîn û nalîna dayika min baskên şefeqê şikandin.
Rewanên me di neynika rokê de dilerizin!
Ez rewanê bavê xwe mîna ava kewserê bi ser xwe dadikim.
Xwe ji lerzîn û tirsa stema biyaniyê dişom û berê xwe didim çiyayên bêriyê, bi hevdîtina çavbazan diqîrim…
Erê bavo, gemiya jînê di deryayê de windaye…
Li peravê hêminiyê digere, pêlên henasên te wê bal newala mirinê de dikşînin.
Erê berxo, min vê şevê peyala xwe da ber rondikên bîranînên kenê te, ne peyal tuje dibû, ne ez sermest dibûm û ne jî ji vê jiyana sar rizgar dibûm…
Li qehweya Xwe yî tahil vedigeriyam, min bihna êşa te jê dikir.. Di nav daristanên stemê de li kavilkulîlkên sipîbûna rewanê xwe digeriyam, li reşdûvpişkên kevnare rast dihatim!
Min nizanîbû dê marê bêriyê xwe li qirka min bipêçe. Ne min kavilkulîlk bidest xistin û ne ji daristanê vegeriyam, lê bi dara evîna welat ve xaçkirî mam.
Tariya şevê digrî, diazire, ne roniya heyvê dikare wê haş bike û ne awazên stêrkan dikarin wê rawestînin, tenê li ber pistên şeva te di xew re diçe.
De were Berxê mino were… Şahî li hêviya te girêdayî ma.. Lê ko tu hatî pezkoviya zozanan bi xwe re bîne…
Bila Xecê çav lê nekeve, dê Siyamendê dîn di kuncalê de wernebe û kezeba Xecê neperite.
De were Berxê mino were…
Zayîna te di çavê min de jîn dibe…
Li ber kêla serê te sira bayê sibehê, bihna buhiştê li siruşta jiyana min rakir..
Dîsan carake din were û ji kaniya çavên min têr vexwe… Dê hisreta himbêzkirinê ji dilê min derxe…
Pêjna te lêdana dilê min bû, ji dûrbûna te bêçare me di dojeha windakirina te de dijîm…
Ez dizanim, te bêriya min kiriye! Tu li hêviya min î de ka îşev bibe mêvanê xewna min…
Çûna te salan ji temenê min didize û peyalên tahil bi min dide vexwarin…
De were Berxo were, çawa te dikarî bû here û min di tûnelên tariyê bihêle?
Şevderim û rondik li ser dêman digindirin.
Dema zimanê evîna lal geriya, min terqîna hevdîtina te dixwend!
Lavlavka tiliyan xwe li bejina pênûsê pêçand û govenda newroza te gerand… Ey rewan dûr, barana xatirxwestina te zeviye şahiya me binav kir
Dilê min î qeşagirtî li ser sêla bîranînên te dadwerive…
Ey mirina neyar, êdî bese tu agir bi rezê dayika min dixe. De carekê bihêle goşiyê tirî li ber tavka welat ziwa bibe bihêle em bi mewîjên hevdîtinê şa bibin.
Ey feleka neyar ma çavê te li kujtina min e? Te stûna malê anî xwar, gula ber bihnê qurçimand, balgeha bin palê revand.
Balindeya bask jikestî di daristana biyaniyê de dinale.
Ey welatê xwînê ji peyv bihna mirinê ji te nayê.
Her ko bal te de dibezim tu darbestekê li ber min radixe.
Ka ew sala kevoka min bi firê bikeve da ez vî canî bi êzingên agirê cejna tekim welato!
Dema hefsarê dil ji dest diflite êdî kî dikare wî ji nûv de bigre.
Dilê reben çol û çol dibeze li siya xwe ditrpile.
Ey mirovên gawir, zindana we nikare rewanekî azad û dilekî evîndar sêdar bike.
Ey rewanê gerok de raweste, ma tu newestiya, ne tu dikarî bigihê wan û ne ew vedgerin…
Ey Xwedayê dilovan, pêlên deryayê har dibin bilind dibin û li bar lingên te xûz dibin, nimêja mirina xwe dikin.
Dema gul diçilmise, êdî wate ji buharê re namîne.
Erê birako Mîr Celadet digot “Bilûra min a şîrîn tu di sariya sibehê û hingûra êvarê de hevalê bêhevalan, destbirayê şivan û dilketiyan î. Dengê te hêstirên dilên xemgîran, silava ji hev-veqetiyan, girîn û zarîna dilketiyan tîne bîra min”.
Dîsan baraneke reş bi ser gulên buharê de barand…
Li goristana bêkes, di berbanga sala nuh de, li ber kêla berxikê ciwan dengê lorîn û nalîna dayika min baskên şefeqê şikandin.
Rewanên me di neynika rokê de dilerizin!
Ez rewanê bavê xwe mîna ava kewserê bi ser xwe dadikim.
Xwe ji lerzîn û tirsa stema biyaniyê dişom û berê xwe didim çiyayên bêriyê, bi hevdîtina çavbazan diqîrim…
Erê bavo, gemiya jînê di deryayê de windaye…
Li peravê hêminiyê digere, pêlên henasên te wê bal newala mirinê de dikşînin.
Erê berxo, min vê şevê peyala xwe da ber rondikên bîranînên kenê te, ne peyal tuje dibû, ne ez sermest dibûm û ne jî ji vê jiyana sar rizgar dibûm…
Li qehweya Xwe yî tahil vedigeriyam, min bihna êşa te jê dikir.. Di nav daristanên stemê de li kavilkulîlkên sipîbûna rewanê xwe digeriyam, li reşdûvpişkên kevnare rast dihatim!
Min nizanîbû dê marê bêriyê xwe li qirka min bipêçe. Ne min kavilkulîlk bidest xistin û ne ji daristanê vegeriyam, lê bi dara evîna welat ve xaçkirî mam.
Tariya şevê digrî, diazire, ne roniya heyvê dikare wê haş bike û ne awazên stêrkan dikarin wê rawestînin, tenê li ber pistên şeva te di xew re diçe.
De were Berxê mino were… Şahî li hêviya te girêdayî ma.. Lê ko tu hatî pezkoviya zozanan bi xwe re bîne…
Bila Xecê çav lê nekeve, dê Siyamendê dîn di kuncalê de wernebe û kezeba Xecê neperite.
De were Berxê mino were…
Zayîna te di çavê min de jîn dibe…
Li ber kêla serê te sira bayê sibehê, bihna buhiştê li siruşta jiyana min rakir..
Dîsan carake din were û ji kaniya çavên min têr vexwe… Dê hisreta himbêzkirinê ji dilê min derxe…
Pêjna te lêdana dilê min bû, ji dûrbûna te bêçare me di dojeha windakirina te de dijîm…
Ez dizanim, te bêriya min kiriye! Tu li hêviya min î de ka îşev bibe mêvanê xewna min…
Çûna te salan ji temenê min didize û peyalên tahil bi min dide vexwarin…
De were Berxo were, çawa te dikarî bû here û min di tûnelên tariyê bihêle?
Şevderim û rondik li ser dêman digindirin.
Dema zimanê evîna lal geriya, min terqîna hevdîtina te dixwend!
Lavlavka tiliyan xwe li bejina pênûsê pêçand û govenda newroza te gerand… Ey rewan dûr, barana xatirxwestina te zeviye şahiya me binav kir
Dilê min î qeşagirtî li ser sêla bîranînên te dadwerive…
Ey mirina neyar, êdî bese tu agir bi rezê dayika min dixe. De carekê bihêle goşiyê tirî li ber tavka welat ziwa bibe bihêle em bi mewîjên hevdîtinê şa bibin.
Ey feleka neyar ma çavê te li kujtina min e? Te stûna malê anî xwar, gula ber bihnê qurçimand, balgeha bin palê revand.
Balindeya bask jikestî di daristana biyaniyê de dinale.
Ey welatê xwînê ji peyv bihna mirinê ji te nayê.
Her ko bal te de dibezim tu darbestekê li ber min radixe.
Ka ew sala kevoka min bi firê bikeve da ez vî canî bi êzingên agirê cejna tekim welato!
Dema hefsarê dil ji dest diflite êdî kî dikare wî ji nûv de bigre.
Dilê reben çol û çol dibeze li siya xwe ditrpile.
Ey mirovên gawir, zindana we nikare rewanekî azad û dilekî evîndar sêdar bike.
Ey rewanê gerok de raweste, ma tu newestiya, ne tu dikarî bigihê wan û ne ew vedgerin…
Ey Xwedayê dilovan, pêlên deryayê har dibin bilind dibin û li bar lingên te xûz dibin, nimêja mirina xwe dikin.
Dema gul diçilmise, êdî wate ji buharê re namîne.
Erê birako Mîr Celadet digot “Bilûra min a şîrîn tu di sariya sibehê û hingûra êvarê de hevalê bêhevalan, destbirayê şivan û dilketiyan î. Dengê te hêstirên dilên xemgîran, silava ji hev-veqetiyan, girîn û zarîna dilketiyan tîne bîra min”.
Ahîn Zozanî
05.07.2010
