Mesûd Xelef
Zozanên hişkbûyî, sawa vê axê dirêj kirin lo.
Xembarin çavên gerdenazan,
Diran elmasan,
Li wî rexê şevê jî,
Nema serê çiyayên jorî, dibişirin avjiyana genimî.
Parçên melûlyê bi toza bîranînan ve dihiştin
Tevzînokên leşê wê, şûn xewnên min in dosto!
Çawa tu dibêjî, negirî?…
Negirî li ser tîpên vê zerçûnê.
Û dilop, dilop, sîbera şevistanê vexwe,
Bîrihatinên kevin yên parçebûnê ne,
Zîl didin, di ferhenga keviza maçên heram de.
Tu dirêjitirîn sirûd bûyî,
Ciwantirîn nermebaran bûyî,
Şevçirayên bêhûdeyiya giyan bûyî,
Gelawêja zemawenda ahenga birçîbûna şahmaran bûyî.
Ey Mihabad û mijabada ber dergehên mirarbûna sikiratên alxatûna wenda.
Xwezî em xewnek bin,
Û ji westana çav lirêmanê azad bin,
Rizgar bin yar.
Hîna dilvim,
Hîna digerim,
Hîna direvim,
Ba, av û ax têra nîv sirûdan nakin,
Şehîd jî, li wî kenarê bajar, dawetên zengîniya hestiyên xwe dikin.
Şabeş ji kêferata cîranên wan yên zindî re,
Şabeş ji kewên bergorên mirî re,
Êdî cîhan sare lo, sare
Wekî vê sirûdê sare, bavê Xanî,
Êdî helbestên tagirtî, diyarî werzên bawîbûnê dikim.
Namîne ev xwîn,
Namîne ev kîn,
Na fûre ev vîn,
Dilketyê sirûda pûngê me,
Rengê jehra demê me,
Pîregencê serinişîvê dûriya axîna hezê me.
***
Di wê kêlîkê de, bavê Xanî, ji vexwarina qehwê qediya, ji xwe ew heyamek bû, guh nedida vê helbestê, diyar bû periyên yar-neyarekî ew kiribûne dozexa eşqa Şêxê Senaniya…
Guhdaar ke loo guhdar ke….
Dirêjitirîn şev bi gulîzera vê sirûdê re, gunehe.
Rîhantirîn jan di gulîstana vê zînê de, mereqe.
Ho, şahinşahê melûliya zêmarstana vê xemgînyê,
Êdî welatê min çi nîne pêşkêşî te bike.
– Di rojnama Çavdêr de hatiye belav kirin
