June 16, 2012

Mihemed Ebdê

Di xewneke kûr û bê dengî de
Cîhanê xwe di veşart
Di pişt wê bêdengîyê de
wê cîhanê jixwe şerm nedikir!

Ku didît welatê min di nav xwînê de noq dibû
Û fedî ne dikir
Di xwena min de asîman şev bû, bê dengî bû.
Di xwena welatê min de roj bû
Ronahîya kujtaran bû
Rewatîya mrinê û xwînmijan bû
Şewata dilê dayan bû
Fêrmiska…